Ես կախվել եմ ժամանակի թարթիչներից.
արտասուք եմ, կուտակվում եմ ու չեմ ընկնում,
մի ձայն հանկարծ մութ խորքերից շշնջաց ինձ.
-Ի՞նչ ես կախվել, թափվելու տեղ զո՛ւր ես փնտրում:
Այս քաղաքի երակներով իմ արյունն է հոսում,
այս քաղաքը իմն է՝ իմ երեխան,
այստեղ հերթերի մեջ Նարեկացին է ընդվզում,
և Չարենցն է փողոցներով վազում՝
ափերի մեջ սիրտը լազուր...
«Մոտ 30 տարի մենք ենթարկվեցինք էթնիկ զտումների և օկուպացիայի, բայց թվում էր, թե մենք ենք ագրեսորը։ Եվ լրատվամիջոցների լուսաբանումների, ինչպես նաև, ինչպես արդեն նշեցի, քաղաքական դրդապատճառներով հաղորդագրությունների ու որոշումների արդյունքում մենք դարձանք միջազգային պատժամիջոցների օբյեկտ...